Christian Müller
Sagan skoðuð á staðnum á Krímskaga
Til að vera sjálfstæður og geta upplýst sjálfstætt, ákvarðaði Christian Müller allt sjálfur: tíma ferðar hans, ferðaáætlunina, staðsetningu (þ.m.t. hótel), hver upplýsti hann og við hvern hann vildi ræða. Og hann borgaði alla þriggja vikna upplýsingaferðina úr eigin vasa. Það eina sem hann þurfti á stuðningi Krim-stjórnarinnar að halda var heimsókn í nýjan skóla fyrir Tatara í Simferopol, heimsókn sjónvarps- og útvarpsstöðvar Tatara í Simferopol og heimsókn þeirra sem enn eru í smíðum Tartars moskunnar (einnig inni), einnig í Simferopol. Og vegna snertingar við yfirvöld var honum boðið á 5. Umræðuvettvanginn um rússneska tungumálið á Jalta, eins og af tilviljun.
Sem túlkur þjónaði Christian Müller eiginkona hans Anna Wetlinska, sem er rússneskumælandi, skilur fullkomlega og talar alveg eins og innfædd. Hins vegar gátu margar samræðurnar á Krím einnig farið fram á ensku.
Christian Müller hefur einnig heimsótt Rússland og Úkraínu sem blönduðst Krim vandamálunum nokkrum sinnum síðan á miðjum níunda áratugnum.
Bandaríkin, Efnahagsbandalag Evrópu og Sviss láta eins og sé verið að refsa Pútin. Fórnarlömbin eru önnur.
Mín persónulega skoðun á Krím.
Það er ekki aðeins „ Kaldhæðni örlaganna“, eins og fræg skemmti kvikmynd frá 1975 heitir, sem enn er sýnd um öll áramót í Rússlandi. Það er líka til Kaldhæðni sögunnar sem gengur núna ekki í bíó og ekki sem gamanleikur. Þvert á móti: í bitrum raunveruleikanum.
Í febrúar 1945 , þegar ósigur Hitlers var í augsýn, ákváðu þjóðaleiðtogarnir Stalín, Churchill og Roosevelt á Jalta á Krím að taka einræðislega hluta af Póllandi, til dæmis og gera að hluta í Sovétríkjunum, sem þau fengu í „skifti“ á kostnað Þýskalands. Sjálfsákvörðunarréttur þjóða var ekki málið. (Video á þýsku um allar upplýsingar um «Konferenz von Jalta», eins og þær birtast í sagnfræði heimsins, klikka.)
Myndin: Adolf Hitler var sameiginlegur óvinur þeirra, Á Jalta skrifuðu þeir þeir söguna . hægt er að kaupa þetta sögulega póstkort af leiðtogunum Churchill, Roosevelt og Stalin í Livadija höllinni í Jalta, sé þess óskað með frímerki að aftan. - í dag er Livadija höllin safn sem hægt er að heimsækja. (Mynd Christian Müller)
Níu árum síðar, 1954, aðeins fáum mánuðum eftir dauða Stalíns og Nikita Khrushchev de-facto tók yfir stjórn Sovétríkjanna sem nýr formaður KPdSU, gaf þessi sami Khrushchev einræðislega Úkraínu Krím sem þá tilheyrði Rússlandi.
Jafnvel mjög einræðislega: hunsaði nauðsynleg formsatriði innan forystu Sovétríkjanna, sem tíu árum síðar, árið 1964, þegar Leonid Brezhnev kom honum frá, var talið upp í „syndum Hans“ undir slagorðinu „sjálfboðaliði“ sem dæmi um einræði hans.
Hvötin til ákvörðunar Khrushchev um að gefa Krím Úkraínu vekur enn undrun og eru rannsökuð.
Flestir sagnfræðingar gera ráð fyrir þakklæti vegna þess að Khrushchev fæddist í Kúrsk í Rússlandi árið 1894, en stjórnmálaferil hans var aðallega í Úkraínu, þar sem foreldrar hans fluttu1908 til að vinna í stóriðju þar. Aðra grunar að baki ákvörðunar sinnar sé ráðstöfun til að styrkja pólitísk völd sín heima fyrir. Sonur hans Sergei Khrushchev, sem búsettur í Bandaríkjunum í dag, segir allt annað: Umferðarleiðir frá Moskvu til Krímskaga og aðrir innviðir leiddu allar til úkraínsks jarðvegs. Til að einfalda fjölda innviðaverkefna var því skynsamlegt að sameina svæðin tvö í stjórnsýslunni.
Á myndinni: Nikita Khrushchev ákvað upp á eigin spítur að úthluta Krímskaga Úkraínu sem var í hvívetna einræðislegur gjörningur. Krímverjar höfðu engan áhuga á honum
Auðvitað trúði Nikita Khrushchev því ekki að Rússland og Úkraína gætu nokkurn tíma vikið frá pólitísktri einingu árið 1954. Og Krímverjar gátu ekki einu sinni dreymt um sjálfsákvörðunarrétt á þeim tíma.
Krímverjar fá sjálfstjórn
Í kjölfar hruns Sovétríkjanna 1990/91 ákváðu íbúar í fyrrum úkraínska Sovétríkinu sjálfstæði.
Innan ramma Úkraínu fékk Krímskagi hins vegar umtalsvert pólitískt sjálfræði: Meðal annars fékk það sitt eigið þing. Þetta leiddi aftur og aftur til árekstra milli úkraínskra stjórnvalda og þingsins í Kænugarði annars vegar og stjórnmálayfirvalda á Krímskaga hins vegar. Kiev reyndi alltaf að takmarka sjálfræði Krímskaga; Fyrir sitt leyti reyndi ríkisstjórnin og þingið ítrekað að losa sig við Úkraínu og verða fullkomlega sjálfstæð.
Mikill meirihluti fólks á Krímskaga, þrátt fyrir geðþóttaákvörðun Khrushchev árið 1954, taldi sig aldrei vera úkraínskan, greiddi atkvæði með mjög háu hlutfalli Rússlandsbundinna frambjóðenda og flokka í kosningunum í Úkraínu og skilgreindu sig alltaf í rússneskri menningu. Krimverjar höfðu aldrei neitt með „Kíev“ að gera. Og öfugt: „Kiev“ vildi ráða Krímskaga, en gerði varla neitt fyrir efnahagsþróun þar.
Og jafnvel á dögum Viktor Yushchenko forseta (2005-2010) reyndi „Kiev“ að bæla niður rússneska tungumálið í Úkraínu, jafnvel að banna það á vissum svæðum, sérstaklega Krímskaga, samkvæmt opinberum skoðanakönnunum og tölfræði hafa yfir 90 % talað og munu tala rússnesku.
Loksins aftur laus frá Úkraínu
Í lok árs 2013 og byrjun árs 2014, þegar mótmælin voru á Maidan í Kænugarði vegna þess að ríkisstjórn undir (rétt kjörnum) forseta, Viktor Janúkóvitsj, vildi ekki skrifa undir samninginn við ESB, höfðu þessi mótmæli ekki skilningi fólksins á Krím. Og vissulega var ekki skilningur á Krímskaga á virkri þátttaku evrópskra og bandarískra stjórnmálamanna á Maidan - hugsaðu um McCain. Það var meira að segja fólk frá Krím sem reyndi að mótmæla í Kænugarði, að vísu án árangurs. Hin sagan er vel þekkt: Á Krímskaga var efni til óróa frá í nóvember 2013, Euromaidan, brottvísun og flótti rétt kjörins og áður Rússlandsvæns forseta Viktors Janúkóvitsj og pólitískur viðsnúningur „Kíev“ til ESB og NATO, frá þinginu í Simferopol og þjóðaratkvæðagreiðslu sem miðaði að sameiningu við Rússland sem var skipulögð af borgarstjórninni í Sevastopol á Krímskaga. Í fyrsta skipti í sögunni sáu menn á Krímskaga í raun fram á að fá að velja sér hlutskipti!
Spurt var í þessari þjóðaratkvæðagreiðslu hvort þjóðin vildi fara aftur í sjálfstjórn á Krím, eins og árið 1992 eða sameinast frekar Rússlandi. Ekki var spurt hvort kjósendur vildu viðhalda status quo - skiljanlegu aðgerðaleysi í ljósi stjórnlaus óróa í Kænugarði með skotárásum, jafnvel notkun Molotov-kokteila og yfir hundrað látinna. Enginn er hissa á því að á þessum dramatísku dögum fór ekki allt á Krím lýðræðislega fram.
Skýr niðurstaða
Þáttakan í þjóðaratkvæðagreiðslunni 16. mars 2014 var mjög mikil þrátt fyrir að hafa tvisvar farið fram (það var samkvæmt opinberum tölum 83 prósent), niðurstaðan meira en skýr: Samkvæmt opinberum gögnum greiddu 97 prósent atkvæða um sameiningu við Rússland. Þessu var fylgt eftir með formlegri beiðni til Moskvu um að sameinast Rússlandi á nýjan leik, og Pútín, forseti Rússlands, með skyndiákvörðunarrétti Rússlands megin, sá til þess að Rússland samþykkti þessa beiðni og hægt væri að hrinda í framkvæmd lög um Rússneska sameiningu.
Það kemur ekki á óvart að flest vestræn dagblöð lögðu enga vinnu í efasemdir um aðsókn og niðurstöðu þjóðaratkvæðagreiðslunnar á Krímskaga með NZZ framan af. Vegna þess að það er ekki satt, sem getur ekki verið satt: hverjir í hinum paranoid-russophobiu Vesturlanda geta ímyndað sér að maður vilji tala rússnesku, að manni líði eins og rússneskur, að maður þekki Rússland?
Þjóðaratkvæðagreiðslan hafði reyndar lýti á sér. „Kíev,“ jafnvel í ringulreiðinni hafði ekki gefið blessun sína, þvert á móti reynt að banna þjóðaratkvæðagreiðsluna. Þjóðaratkvæðagreiðslunni var því að mestu leyti lýst sem ólögmætri að hætti alþjóðalaga vestanhafs. Á þessum tímapunkti voru þó mismunandi skoðanir - og víkja frá vestrænni skoðun ólögmætra dóma ekki aðeins á rússnesku hliðinni.
Jan Schneider, til dæmis, fyrrverandi starfsmaður tékknesku leyniþjónustunnar, og vitanlega í fullri vitneskju um allar deilur milli Kænugarðs og Krím síðan 1991, segir að þjóðaratkvæðagreiðslan á Krímskaga 16. mars 2014 vegna Krímskaga 21. ágúst 1998, undirritað af þáverandi úkraínska forseta Leonid Kuchma 23. ágúst 1998, væri alveg rétt. (1)
Kaldhæðni sögunnar
Hvort heldur sem er, aðeins tíu dögum eftir þjóðaratkvæðagreiðsluna, 27. mars 2014, greiddi allsherjarþing Sameinuðu þjóðanna 100 af 193 atkvæðum, 11 á móti og 53 sitja hjá (margir þingmenn voru fjarverandi) vegna ályktunar um þjóðaratkvæðagreiðslu Krímskaga var úrskurðuð ógild - með 51,8 prósent atkvæða ríkjanna, þar sem Kína með 1,4 milljarða íbúa og Indland með 1,4 milljarða íbúa sátu hjá, evrópsku litlu ríkin Andorra, Liechtenstein, Mónakó og San Marínó með samtals ekki einu sinni 200.000 íbúa og höfðu fjögur atkvæði á voginni - og gerði það þannig mögulegt fyrir meirihluta að lýsa yfir að þjóðaratkvæðagreiðslan á Krímskaga væri ólögleg samkvæmt alþjóðalögum.
Myndin: 193 ríkin sem tilheyra Sameinuðu þjóðunum greiddu atkvæði með því að lýsa þjóðaratkvæðagreiðslunni um Krím ólöglega.
Grænn: samþykki.
Rauður: höfnun.
Ólífugrænn: hjáseta.
Grátt: fjarverandi.
Og - kaldhæðni sögunnar - einmitt núna þegar þeir á Krím höfðu loksins og í fyrsta skipti í sögu sinni eitthvað að segja um eigið þjóðerni, lagði ESB nú harðar efnahagslegar refsiaðgerðir gegn þeim. Viðurlög, sem koma ekki til dæmis niður á Pútín Rússlandsforseta, sem var af Úkraínu ásakaður - þrátt fyrir engar sannanir - jafnvel fyrir að hafa haft áhrif á þjóðaratkvæðagreiðsluna með vopnuðum hermönnum. Nei, efnahagslegar refsiaðgerðir sem lentu á fólki sem vildu hafa þetta atkvæði og eru loksins komnir aftur þangað sem þeim finnst það eiga heima: í Rússlandi.
Ef tveir gera það sama …
Samkvæmt orðalagi vestrænna stjórnmálamanna og flestra helstu vestrænu fjölmiðlanna, lagði Pútín Krímskaga undir sig - ólögmætt vegna þess að þjóðaratkvæðagreiðslan fór fram án samþykkis Kiev. En Pútín undirbjó upp aðskilnað hluta ríkis og þar með teikningu nýrra landamæra innan Evrópu? Hvernig var það árið 2008, aðeins sex árum áður, þegar þingið í Pristina aðgreindi Kosovo frá Serbíu án samþykkis Belgrad og lýsti því yfir sjálfstætt? Og hinn vestræni heimur viðurkenndi að mestu leyti þetta „sjálfstæði“ Kosovo? Á þeim tíma stóð NATO í með miklum sprengjuárásum í Júgóslavíu - og notaði, eins og við þekkjum, jafnvel úran-skotfæri. Það var kallað „mannúðarárás“ á þeim tíma. Í dag, tuttugu árum eftir stríðin í fyrrum Júgóslavíu og ellefu árum eftir sjálfstæðisyfirlýsinguna, þarf enn að stjórna Kosovo með sérstökum herafla til að koma í veg fyrir nýja borgarastyrjöld. Og Sviss, sem tekið hafði þátt í þessum aðskilnaði Kosovo frá Serbíu án samþykkis Belgrad í fremstu víglínu, greiðir enn 42 milljónir svissneskra franka á ári til þessarar sérsveitar, sem aftur er undir stjórn NATO.
En vegna þess að íbúar Krímskaga vildu vera aðskildir frá Úkraínu og sameinast Rússlandi á ný og jafnvel efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um það - með meira en ótvíræðum árangri, hvort sem nokkur prósent meira eða minna já-atkvæð - settu Vesturlönd þungar efnahagslegar refsiaðgerðir. Efnahagslegar refsiaðgerðir sem komu fyrst og fremst niður á íbúana. Hlutlaust Sviss og ekki ESB aðili, tekur einnig þátt í þessum efnahagslegum refsiaðgerðum. Því miður.
Til að auðvelda lestur á - því miður ódagsettu - korti af Krím á Wikipedia með örnefnum í latneskum stöfum. Krim-skagann í Svartahafinu er 28.000 ferkílómetrar, aðeins stærri en helmingur Sviss, frá Sevastopol til Kerch, það er um 280 km, hæsta fjall er 1545 metra hátt. Á Krím eru 2,4 milljónir íbúa.
Persónulegur endurfundur við Yalta
Konan mín og ég heimsóttum Yalta árið 2006. Sem doktor í sagnfræði vildi ég sjá staðinn þar sem Churchill, Roosevelt og Stalin skiftu upp Evrópu árið 1945. Í millitíðinni höfum við farið til Úkraínu oftar en einu sinni, en án viðkomu á Krím - góð ástæða til að fara á Krímskaga núna, kíkja í friði og án annarra stefnumóta, ræða við fólkið, að heyra hvernig þeim gengur, hvernig þeim líður fimm árum eftir sameiningu við Rússland og hvernig eigi að takast á við vestrænar refsiaðgerðir. Og hvað sem því líður: Krim skagann hefur verið vettvangur valdabaráttu og styrjaldar í 3000 ár og hefur verið ómissandi hluti af sögu Evrópu. Þess vegna er hún meira virði en stutt viðkoma.
Lengri Krim ferð fórum við í maí / júní 2019, næstum þrjár vikur. Og við ferðamenn frá Sviss fundum líka fyrir refsiaðgerðum: Við þurftum að fljúga um Moskvu til Simferopol, höfuðborgar Krím, vegna þess að „svissnesk“ og önnur vestræn flugfélög hafa ekki leyfi til að fljúga til þessa ákvörðunarstaðar vegna refsiaðgerðanna. Við urðum að taka nóg af peningum með okkur þar sem alþjóðlegu kreditkortafyrirtækin, í okkar tilfelli VISA og Mastercard, lokuðu á Krím rafrænt. Og færði iPhone minn með Swisscom farsímanúmer 079 xxx xx xx var lokaður vegna þess að Swisscom samþykkir alþjóðlegar - einnig tæknilegar - ráðstafanir til að einangra Krím, án þess að gera nokkuð í því.
Svo við flugum með Aeroflot um Moskvu til Simferopol. Þar tókum við bílaleigubíl frá Rent Motors og keyptum staðbundið símkort í símann svo að við gætum að minnsta kosti notað iPhone minn sem GPS. Og við pökkuðum peningum, rúblunum auðvitað og evrunum, niður.
Mótandi reynsla
Mikið hafði þegar verið undirbúið: Þriggja vikna ferð til Krím var mjög áhugaverð og hefur þrátt fyrir alla fylgikvilla vegna refsiaðgerðanna meira en þess virði. Frá tugum samtala við fólkið á Krim, vinnukonum á hótelinu, fararstjórum á söfnum til háttsettra stjórnmálamanna, hefur okkur verið sagt frá dramatískum dögum í mars 2014 og við höfum það með eigin augum séð hvernig hlutirnir ganga upp á Krímskaga og hvernig fólk er enn og aftur að trúa á betri framtíð. Ég mun greina frá sögu Krím og núverandi ástandi í nokkrum öðrum greinum, um borgina Sevastopol og Krím stríðið á 19. öld með afleiðingum þeirra allt til Bandaríkjanna, um borgina Kerch og nýju brúna yfir á rússneska meginlandið, en einnig um það hvernig íbúar heimamanna fórnuðu sjálfum sér bókstaflega við innrás þjóðverja 1941-42 til að stöðva framsókn nasista og þar sem þúsundir gyðinga voru skotnir í röðum. Ég mun tala um Tatarana, sem alltaf hafa gegnt mikilvægu hlutverki á Krímskaganum, um ferðaþjónustu á Krímskaga og hvernig það er viljandi hindrað af vesturlöndum, í gegnum alþjóðlegt málþing um Jalta, þar sem fjallaði er um ræktun rússneskunnar, og síðast en ekki síst, hvernig við fundum nýja vini en getum ekki boðið þeim til Sviss vegna þess að þeir fá ekki vegabréfsáritun frá Sviss. Hvernig get ég útskýrt þetta sem svissneskur ríkisborgari fyrir þessu fólki?
(2)
Um myndina: Þeir sem hafa áhuga á sögu og vilja heimsækja hallirnar þar sem hinir voldugu og ríku hafa stjórnað þegnum sínum, er Jalta rétti staðurinn: Í Livadija Palace Churchill, Roosevelt og Stalin ákváðu í febrúar 1945 hverjir í Evrópa ættu að hafa pólitískt málfrelsi. (Mynd Christian Müller)
Jan Schneider vísar að mörgu leyti einnig til bókar tékkneska blaðamannsins Milan Syruček «Rússnesk-úkraínsk tengsl: Trúarbrögð og staðreyndir». (2) Formleg beiðni til FDFA eða viðkomandi svissnesku fólksflutningaskrifstofunnar, sem veittu eftirfarandi upplýsingar: „Það eru tvær undantekningar frá venjulegu rússnesku vegabréfi:“.(“Not recognised if issued by Federal Migration Service offices whose codes start by 90, 91 and 92 and/or not recognised if issued after 18 March 2014 to residents of Crimea and Sevastopol provided that its holder was not a Russian citizen before the annexation”.)
Eða á íslensku: Venjulegir Rússar geta fengið vegabréfsáritun til að heimsækja Sviss, en ekki ef vegabréf íbúa á Krím hefur verið gefið út eftir 18. mars 2014, að því gefnu að handhafi vegabréfsins fyrir sameiningu Krímskaga Rússland var ekki rússneskur ríkisborgari - þó að flutningaskrifstofa, sem gefur út vegabréfsáritanir hlutlauss Sviss, megi ekki nota hugtakið „sameining með Rússlandi“ heldur hugtakið „Annexion“, eins og ESB og Bandaríkin krefjast þess.